Dzieje Maghrebu od r. 1070 do 1500 nie są pod żadnym względem ciekawe; rozbity na drobne, w ustawicznych zapasach pozostające państewka, którym królują Berberskie dynastje, kraj ten nic słynie niczym. Tylko nieudane wyprawy krzyżowców, jak Ludwika IX i aragońskiego Piotra III, podjęte w początkach XII wieku, przypominają Europie że istnieje.

Tymczasem na Pirenejskim półwyspie gotuje się nowy zwrot w przyszłości Berberyjskich wybrzeży, bo w gruzach leżą posady Maurów, a zaciekłość Ferdynanda Katolickiego wypędza ich do Afryki. Hiszpanie upojeni tryumfem i już panowie Nowego Świata, chcą teraz zatknąć krzyż chrześciański, który ze starych minaretów Grenady połyska i na stolicy św. Augustyna. Wyprawa za wyprawą idzie nawalą na Berberów, Hiszpanie zajmują ich kraj kolejno, a zdobywszy wyspy, leżące w zatoce Algieru, zagrażają i samemu miastu. Przerażeni mieszkańcy wzywają na pomoc korsarza, Baba-Arondi, który dopiero co sam napadł świeże zdobycze Hiszpanów. Pomoc jest skuteczną; po kilkoletniej walce chrześcijanie zaczynają tracić nowo zdobyty grunt pod nogami, a korsarz ogłasza się panem Maghrebu.

To Cię zainteresuje:

– audyt bezpieczeństwa gliwice
– hale plandekowe